Η καραντίνα "ήσαν μια κάποια λύσις";

Η "επιστροφή στην κανονικότητα" ακούγεται πολύ τις τελευταίες μέρες. Και όχι χωρίς λόγο. Μετά από έξι μήνες με αυστηρότερη ή χαλαρότερη καραντίνα, φαίνεται ότι γυρνάμε σε κάποια μορφή ζωής με περισσότερη ελευθερία και λιγότερους περιορισμούς. Θα ήταν, λοιπόν, λογικό να δούμε γύρω μας ανθρώπους χαρούμενους, να ανυπομονούν να ζήσουν ξανά όπως πριν. Ακούγεται κατά κόρον και από κάθε λογής ειδικούς: θα ξαναζήσουμε τα "roaring 20s", την ηδονιστική, υπερκαταναλωτική εποχή μετά την ισπανική γρίπη του 1918-19, έναν αιώνα μετά. Το γλέντι των επιζησάντων.

Ή μήπως όχι; Η ατμόσφαιρα γύρω μας δεν παραπέμπει απαραίτητα σε πάρτι. Αρκετοί είναι σκεπτικοί, σιωπηλοί, σχεδόν θλιμμένοι. 'Αλλοι είναι νευρικοί. Πολλοί αναρωτιούνται πώς θα είναι η επόμενη μέρα, είτε επαγγελματικά, είτε προσωπικά. Ίσως είναι νωρίς για να ενθουσιαστούν, θα πει κάποιος. Ίσως βρισκόμαστε ακόμα όλοι υπό την επήρρεια της καραντίνας, δύσπιστοι μπροστά στην "ελευθερία" που είναι προ των πυλών. Ίσως να χρειάζεται να βιώσουμε αυτή τη νέα, βαθύτερη ανάσα που θα μας επιτραπεί για να πιστέψουμε ότι κάτι όντως έχει αλλάξει. Ίσως. Θα μπορούσε, ωστόσο, η καραντίνα, σαν τους "Βαρβάρους" του Καβάφη, να ήταν κι αυτή "μια κάποια λύσις";

Ας τολμήσουμε να διατυπώσουμε ένα ερώτημα: Σε ποια "ελευθερία" επιστρέφουμε; Σε ποιες ευκαιρίες για επαγγελματική εξέλιξη, για ικανοποίηση από την εργασία; Σε ποιες χαρές τις προσωπικής ζωής, με ποιους και υπό ποιες συνθήκες; Μήπως η άρση της καραντίνας αναδεικνύει ακριβώς αυτά που, ούτως ή άλλως, μας λείπουν και το λοκντάουν απλώς μας τα στερούσε αυστηρά και επίσημα, χωρίς να έχουμε πολλές δυνατότητες παρέμβασης; Αν λοιπόν η οποιαδήποτε "ελευθερία" συνοδεύεται από ευθύνη - για τις αποφάσεις μας, τις επιλογές μας, τη ζωή μας εν γένει - είναι φυσικό τα πρόσωπα γύρω μας να μην είναι απαραίτητα χαρούμενα.

Θέλει αρετή και τόλμη...